Dansen zonder voeten

‘Het beving mij’, zegt auteur Heleen Verberg. ‘Met weinig ophef en emotie. Meer een koele en onverwachte constatering dat het zich had aangediend. Gedichten moest ik schrijven. Niet voor iets of om iets, maar gewoon omdat ik dat ging doen.’ Tot een seconde daarvoor had ze hier nog nooit een gedachte aan gewijd. Haar werk vraagt weliswaar om een beschouwende zienswijze maar niet om het uitvouwen van de ziel. Mede daarom hield ze het delen van de oogst van mijn jarenlange geestelijke omzwervingen beperkt en zakelijk. Omzwervingen door levenservaringen, langs ravijnen en hoogtepunten. Langs ongerijmdheden, door geest en stof. En langs vele malen meer vragen dan antwoorden. ‘Maar op die dag dat het mij in bezit nam, ademde het heelal melodie onder mijn vleugels. Ik sloeg ze uit en verklankte mijn tastende verkenningen van weidse en diffuse verten. Taal stamelde ik voor een wereld die geen taal kent en om ontsluiting vraagt. Manke flarden, voorzichtig en bevlogen. Taal voor een esoterische wereld die een waaier aan stromingen baart. Een wereld die mij vond en mij liet vinden. Althans voor zover mijn geest de berg op dansen kan’, zo beschrijft Heleen haar proces. ‘Gezien mijn eigen queeste ontstond schrijvend het idee te willen publiceren, hoewel er ook twijfel is. Maar omdat anderen wellicht aanknopingspunten kunnen vinden voor hun zoektocht, hierbij toch mijn bespiegelingen.’