De Merovingische geneeskunde

In het Merovingische Gallië ging de antieke geneeskunde over tot de vroegchristelijke geneeskunde, waarin de Kerk de verantwoordelijkheid van delichaamszorg op zich nam, met de klemtoon op de barmhartigheid en devoorrang voor de toewijding aan de armen. De belangrijkste getuige uitde zesde eeuw was de bisschop Gregorius van Tours, die de nadruk legdeop de miraculeuze genezingskracht, ook al apprecieerde hij de menselijkegeneeskunde van de archiaters. De bisschoppen stichtten xenodochia, dekleinschalige voorlopers van de middeleeuwse hospitalen. Geschreven enarcheologische bronnen bevestigen de aanwezigheid van ernstige infectieziekten,waaronder de eerste middeleeuwse pestpandemie.Johan R. Boelaert is internist-nefroloog (KU Leuven en Parijs). Hij werkte alsclinicus in het Brugse Sint-Janshospitaal (AZ Sint-Jan). Hij bouwde er ook deafdeling infectieziekten uit en verrichtte onderzoek over infectieziekten bijpatiënten aan dialyse en over HIV. Hij is actief in de Brugse medisch-historische werkgroep 'Montanus'. Hij schreef onder meer Zes eeuwen infectie inBrugge, 1200-1800 (2011, Leuven) en is de auteur van cahiers 3 (2014) en 6(2017) uit deze reeks In dit cahier gaat zijn interesse voor de medische geschiedenis naar het uiterste begin van de middeleeuwen.