Om de zee te zien

Amsterdam in de greep van sneeuw en vorst. De waterleidingen bevriezen - gelukkig heeft een overbuurvrouw nog water (en veel warmte). Maar de drie-en-negentigjarige, oorspronkelijk Oostenrijkse buurvrouw raakt langzaamaan haar greep op de dingen kwijt. Al heeft ze nog veel over haar verleden te vertellen. Dat verleden bestrijkt praktisch de hele twintigste eeuw - stof genoeg dus. Al is twijfelachtig of iemand ook werkelijk begreep wat er gebeurde toen het gebeurde - en of wij snappen wat er met ons gebeurt. 'We rommelen maar wat aan', merkt de verteller van het verhaal op, met het inzicht van de dronkenschap - en dat kan tot rare dingen leiden. Zoals een jonge doctor die zomaar uit de lucht komt vallen; maar dat kan door de ossen zijn gekomen.