Op het scherpst van de snede

Negen jaar was hij lid van het Britse Lagerhuis, en nog wel van de Conservatieve Partij, tot verrassing van velen; hij was minister onder David Cameron en Theresa May, maar toen Boris Johnson aan de macht kwam, hield hij het voor gezien. Inmiddels herkende Rory Stewart zijn eigen partij niet meer. Nu doet hij, nadat hij door zijn eigen partij is verraden, zijn politieke verhaal uit de doeken. Zelden heeft een oud-politicus zijn politieke leven zo beeldend en literair beschreven als Rory Stewart in Op het scherpst van de snede. Met zijn internationale bestsellers Tussenstations en De Schotse marsen had hij zijn schrijverschap al bewezen. Op het scherpst van de snede is een eerlijke, moedige, vaak beangstigende en soms ronduit shakespeareaanse tragedie over leugens, kwaadsprekerijen, corruptie en totale incompetentie binnen de Britse politiek. Het is een uniek relaas over de werking van macht en wat die met mensen doet; en het is ook nog eens geschreven in een schitterende en, ondanks de droeve boodschap, humoristische stijl. Rory Stewart (1973) was verbonden aan het Britse leger, diplomaat, politicus, schrijver van de boeken Tussenstations en De Schotse marsen en, met Alistair Campbell, de presentator van de populairste Britse politieke podcast, The Rest is Politics. ‘Stewart is een schrijver en zijn eerste loyaliteit ligt bij zijn lezers. De meesten van hen zullen zijn wanhoop delen over de kleine middelmatigen die de moderne politiek domineren. Bijna allemaal zullen ze de venijnigheid, excentriciteit, geestigheid en intelligentie van het boek waarderen.’ The Times boek van de week ‘Zelden is het leven van een minister zo gedetailleerd en met zo veel literaire flair beschreven (…). Dit boek is een essentieel documentatiewerk: Orwell in de kolenmijn, Swift over religieuze overdaad. We moeten dankbaar zijn dat het is geschreven en dat Stewart nooit is opgehouden interessant te zijn.’ The Guardian ‘Een ongenadig en briljant portret (…). De leugens, incompetentie en het verraad zijn allemaal zo overduidelijk dat het boek aan slimme jonge mensen zou moeten worden gegeven om hen van alle resterende illusies te ontdoen voordat ze hun naam op een stembiljet zetten.’ The Atlantic